Menu

 

 

BŁOGOSŁAWIONY 

KSIĄDZ MICHAŁ SOPOĆKO

JAKO KAPELAN WOJSKA POLSKIEGO(1888-1975)

 

 

 

 

 

     Błogosławiony ks. Michał Sopoćko, spowiednik i kierownik duchowy siostry Faustyny, za jej pośrednictwem, był bezpośrednio związany z tajemnicą objawień Jezusa Miłosiernego. Bóg wyznaczył dla niego niezwykłą ważną rolę - była nią realizacja żądań Pana Jezusa przekazanych św. Faustynie. Tej sprawie poświęcił on niemalże całe swe życie, zniósł wiele przykrości i wiele wycierpiał. Dzieło Miłosierdzia Bożego polecił jako środek do przezwyciężenia współczesnych niedoli świata, jego rozczarowań i zniechęceń, jego słabości i upadków. Jak mówił: „Ewangelia nie polega na tym, by głosić, że grzeszni powinni stać się dobrymi, lecz, że Bóg jest dobry dla grzeszników”.

     Dzieciństwo i lata szkolne

     Michał Sopoćko urodził się w rodzinie szlacheckiej l listopada 1888 r. w Jurewszczyźnie (obecnie Litwa). Od najmłodszych lat był wychowywany w atmosferze głębokiej religijności i tradycji patriotycznej. Mimo trudnych warunków bytowych, rodzice zadbali o jego podstawowe wykształcenie. Trudne warunki życiowe Sopoćków, ciężka praca na roli, konieczność ciągłej walki o byt rodzinny stanowiły dla jej członków szkołę życia i charakterów. Zdrowa moralność rodziców, ich głęboka pobożność i miłość rodzicielska wpłynęły na właściwy rozwój duchowy Michała i jego rodzeństwa. Do regularnej praktyki należały codzienne modlitwy w gronie rodzinnym i uczęszczanie na nabożeństwa do kościoła parafialnego, odległego o 18 km, do którego dojeżdżano wozem zaprzężonym w konie. Wielkim przeżyciem było dla niego przyjmowanie kolejnych sakramentów świętych. Jako mały chłopiec budował w domu ołtarze i przed nimi się modlił. Religijna atmosfera panująca w domu Sopoćków rozbudziła w nim już od dzieciństwa gorącą pobożność i pragnienie poświecenia się służbie Bożej w kapłaństwie.

     Studia w seminarium duchownym w Wilnie

     W 1910 r. rozpoczął studia w Seminarium Duchownym, które trwały cztery lata. Nie mógł on liczyć na pomoc materialną od rodziny i tylko dzięki zapomodze przyznanej mu przez rektora, mógł kontynuować studia. 15 czerwca 1914 r. został wyświęcony na kapłana.

     Wikariusz w Taboryszkach

     Po otrzymaniu święceń kapłańskich ks. Sopoćko skierowany został do pracy w parafii Taboryszki koło Wilna, w charakterze wikariusza. Wyznaczony zakres obowiązków nie był zbyt obciążający. Poprosił więc o umożliwienie mu prowadzenia niedzielnej katechezy z młodzieżą. Pierwszy rok pracy duszpasterskiej uwieńczony został uroczystością pierwszej Komunii świętej, do której przystąpiło około 500 dzieci. W lecie 1915 r. przez Taboryszki przeszedł front niemiecko-rosyjski. Ksiądz Sopoćko, pomimo zagrożeń wynikających z działań wojennych, odprawiał przypadające na ten czas nabożeństwa, a także uczestniczył w życiu parafian, pocieszając pokrzywdzonych i poszkodowanych w czasie przemarszu wojsk.

     W Taboryszkach ks. Sopoćko prowadził również działalność na polu oświatowym. W sąsiadujących miejscowościach otwierał nowe szkoły dla dzieci. Stało się to z czasem powodem do prześladowania przez władze okupacyjne. Początkowo były one bardzo tolerancyjne wobec jego działalności, a nawet wspierały ją materialnie. Jednakże ich stosunek z upływem czasu pogarszał się. W końcu władze niemieckie zaczęły utrudniać wyjazdy ks. Sopocki do Wilna, w celu sprowadzania nauczycieli do organizowanych szkół. W ten sposób zmusiły ks. Michała do opuszczenia Taboryszek.

     Studia na wydziale teologicznym  UW i posługa kapelana wojskowego  

     W 1918 roku, ksiądz Michał otrzymał od ówczesnych władz kościelnych w Wilnie, pozwolenie na wyjazd do Warszawy gdzie zapisał się na Wydział Teologiczny tutejszego uniwersytetu. Nie mógł niestety rozpoczac studiow z powodu choroby i styuacji politycznej w Polsce. Po leczeniu ks. Sopoćko powrócił do Warszawy, aby podjąć naukę, jednak okazało się, że uniwersytet został zamknięty z powodu wojny . Zgłosił się więc jako ochotnik do duszpasterstwa wojskowego. Biskup polowy Wojska Polskiego mianował go kapelanem wojskowym i skierował do posługi duszpasterskiej przy organizującym się w tym czasie w Warszawie Szpitalu Polowym. Po upływie jednego miesiąca poprosił o skierowanie go na front. Otrzymał od biskupa polowego przeniesienie do Wileńskiego Pułku, gdzie niezwłocznie rozpoczął posługę duszpasterską wśród walczących na froncie żołnierzy. Do obowiązków ks. Sopoćki należało sprawowanie Mszy św. i nabożeństw oraz słuchanie spowiedzi, do której przystępowało bardzo wielu żołnierzy. Udzielał pomocy rannym, którzy z powodu braku szpitala znajdowali się w bardzo trudnych warunkach.

     Po długim przemarszu z wojskami, ks. Sopocko zaczął odczuwać dolegliwości zdrowotne. W wyniku tego został skierowany na leczenie do szpitala wojskowego, gdzie w czasie trwającego kilka tygodni okresu rekonwalescencji, pomagał w duchowej opiece nad chorymi. Po zakończeniu kuracji, przydzielono mu funkcje kapelana wojskowego w Obozie Szkoleniowym dla oficerów w Warszawie. Do jego obowiązków należała również obsługa dwóch szpitali wojskowych. W ramach prowadzonych wykładów poruszał zagadnienia z dogmatyki i historii Kościoła. Omawiał katechizm oraz podejmował aktualne tematy dotyczące służby wojskowej. Poruszana przez niego na wykładach problematyka religijno-moralna i patriotyczna zostały wysoko ocenione przez przełożonych. Ministerstwo Wojny wydało je drukiem, zobowiązując oficerów do zapoznania z nimi rekrutów we wszystkich oddziałach. Po zakończeniu kuracji, ks. Sopoćko został skierowany do Kościuszkowskiego Obozu Szkoleniowego na Powązkach w Warszawie. Do jego obowiązków należały: cotygodniowe pogadanki religijno-moralne dla oficerów i podoficerów z różnych formacji, oraz obsługa dwóch szpitali wojskowych. Jako kapelan wojskowy Obozu Szkoleniowego oficerów, w ramach wykładów poruszał zagadnienia z dogmatyki i historii Kościoła. Omawiał katechizm oraz podejmował aktualne tematy dotyczące służby wojskowej. Poruszana przez niego na wykładach problematyka religijno-moralna i patriotyczna zostały wysoko ocenione przez przełożonych. Ministerstwo Wojny wydało je drukiem, zobowiązując oficerów do zapoznania z nimi rekrutów we wszystkich oddziałach.Jako kapelan wojskowy rozbudował w Warszawie na Marymoncie kaplicę pod wezwaniem Królowej Polski, tak by mogła służyć również żołnierzom. Posługę duszpasterską dla ogółu wiernych pełnili w tym kościele Księża Marianie.

     W październiku 1919 r., mimo trwającej wojny, wznowiono działalność uniwersytetu. Ksiądz Sopoćko zapisał się na sekcję teologii moralnej oraz na wykłady z prawa i filozofii. Od tego momentu musiał dzielić swój czas na studia i posługę w wojsku. Zajął się dodatkowo jeszcze organizowaniem działalności społecznej. Czuwał nad funkcjonowaniem: Bratniej Pomocy Żołnierskiej (był jej prezesem), gospody żołnierskiej oraz szkoły dla osieroconych dzieci z rodzin wojskowych. W lecie 1920 r. ks. Sopoćko był świadkiem załamania się fontu, a zaraz potem, już w Warszawie, przeżył jej bohaterską obronę oraz przezwyciężenie ofensywy sowieckiej. Po latach, w swoich Wspomnieniach, skomentuje to wydarzenie jako nadzwyczajne zrządzenie Opaczności Bożej i znak Miłosierdzia Bożego dla Polski, wyproszonego modlitwami wiernych, którzy w sierpniu tłumnie wypełniali kościoły. Pełniąc obowiązki kapelana wojskowego i studiując na sekcji teologii moralnej, ks. Sopoćko podjął jeszcze dodatkowe studia w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. W 1923 r. uzyskał tytuł magistra teologii i szerzej zajął się dziedziną pedagogiki. Wyniki badań dotyczące wpływu alkoholu na rozwój uzdolnień u młodzieży, stały się bazą do napisania pracy dyplomowej: „Alkoholizm, a młodzież szkolna”, która uwieńczyła studia w Instytucie Pedagogicznym.

     Duszpasterstwo wojskowe i praca społeczno-dydaktyczna na wileńszczyźnie 

     Biskup wileński Jerzy Matulewicz, znając zasługi i dokonania, a także wiedząc o teologicznym i pedagogicznym przygotowaniu księdza kapelana, zamierzał pozyskać go do pracy w diecezji. Na początek chciał mu powierzyć zorganizowanie duszpasterstwa młodzieży pozaszkolnej. Ksiądz Sopoćko zgodził się na propozycję biskupa i zdecydował się na powrót do Wilna. W 1924 r. został mianowany Kierownikiem Wojskowego Rejonu Duszpasterstwa na Wileńszczyźnie, który obejmował 12 samodzielnych jednostek liczących łącznie ponad 10 000 żołnierzy. Przeniesienie ks. Sopoćki do Wilna było awansem, ale jednocześnie nakładało na niego większe zadania i większą odpowiedzialność. Niezwykle trudnym przedsięwzięciem z tego okresu było przeprowadzenie odbudowy kościoła garnizonowego pw. św. Ignacego w Wilnie. Spoczywające głównie na jego barkach dzieło opłacone zostało wielkim wysiłkiem moralnym, kosztowało też materialnie, okupione ponadto przykrościami ze strony nieprzyjaznych mu osób. Tu ponownie ujawniła się nieprzeciętność jego osobowości oraz duchowa moc.

     Ksiądz Sopoćko wraz z konferencją kapelanów wojskowych postanowili, że poza posługą sakramentalną przynajmniej raz na dwa tygodnie będą przeprowadzane w każdym oddziale pogadanki religijno-moralne. Ksiądz Sopoćko, podjął się również wyznaczonego mu przez biskupa zadania, zorganizowania duszpasterstwa młodzieży pozaszkolnej. Zaprosił do współpracy nauczycieli. Przy ich pomocy udało się zawiązać kilka Stowarzyszeń Młodzieży Polskiej. Poza tym, kontynuował on zaocznie studia teologiczne, przygotowując pracę doktorską z teologii moralnej: „Rodzina w prawodawstwie na ziemiach polskich". Mimo ograniczeń czasowych wynikających z pełnienia licznych obowiązków, obronił ją na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego 1 marca 1926 r. Zajmowanie się nauką wymagało poznania języków obcych, uczył się języka niemieckiego, angielskiego i francuskiego. Po uzyskaniu doktoratu zamierzał przygotować kolejną pracę, tym razem habilitacyjną. W 1927 i 1928 r. ks. Sopoćko, pełniąc ciągle funkcję kierownika duszpasterstwa Okręgu Wojskowego, otrzymał kolejne, bardzo odpowiedzialne stanowiska: ojca duchownego w seminarium duchownym i kierownika katedry teologii pastoralnej na Uniwersytecie Wileńskim. Te nowe obowiązki zmusiły go do stopniowego wycofywania się z duszpasterstwa wojskowego. Pozostaje nadal jednak kapelanem wojskowym i odbudowuje wciąż jeszcze kościół św. Ignacego. Dopiero w 1929 roku uzyskuje trzyletni urlop wojskowy, a w 1932 roku zostaje ostatecznie zwolniony z duszpasterstwa wojskowego.

                                                                                                    Biografia opracowana na podstawie książki ks. bp. Henryka Ciereszki 

"SŁUGA BOŻY KSIĄDZ MICHAŁ SOPOĆKO"

Ks. Michał Sopoćko jako kapelan obozu szkoleniowego oficerów na Powązkach w Warszawie

Ks. Sopoćko w otoczeniu chórzystów cywilnych i wojskowych na Marymoncie w 1924 roku

Ks. Michał Sopoćko jako kapelan wojskowy w Wilnie


Dekrety nominacyjne Ordynariatu Polowego WP:

Zegar

Święta

Sobota, XXVI Tydzień zwykły
Rok B, II
Wspomnienie św. Faustyny Kowalskiej, dziewicy

Licznik

Liczba wyświetleń strony:
19360